Fizika teorike

Fizika teorike është një degë themelore e fizikës e cila përdor modele matematike dhe idetë abstrakte të fizikës në mënyrë që të shpjegojë të dhënat eksperimentale të marra në natyrë. Qendra e fizikës teorike është fizika matematike ¹, edhe pse teknika konceptuale përdoren shpesh. Synimi është që ta formulojmë fenomenin
në një mënyrë që të shpjegojë thelbin e teorisë nga principet bazë dhe
gjithashtu në të njëjtën kohë fenomeni të përshkruhet me një aparat të
caktuar matematik. Zhvillimi i shkencës varet veçanrisht në bashkëveprimin midis studimeve eksperimentale dhe teorisë. Në disa raste, fizika teorike aderon sipas standarteve të saktësisë matematike pa i dhënë shume peshë eksperimentit dhe observimeve. Për shembull, gjatë zhvillimit të relativitetit special, Albert Ajnshtajni që shume i interesuar me transformimet e Lorencit të cilat i lënë ekuacionet e Maksuellit invariante, por ai nuk qe shume i preokupuar me eksperimentin e Majkelson-Morlit i cili donte të provonte udhëtimin e Tokes përmes eterit luminefer. Nga ana tjeter, Ajnshtajnit ju dha Çmimi Nobel për shpjegimin e efektit fotoelektrik, një rezultat eksperimental të cilit i mungonte një formulim teorik.